,,Ik zat in Moskou in het het leger tijdens de putsch van 19 augustus 1991. Op dat moment stond de Sovjetmaatschappij voor een knelpunt. De perestrojka van Michail Gorbatsjov ging niet zo snel als sommige mensen wilden. Er werd veel over gesproken, maar de uitvoering verliep traag. De samenleving was toen in tweeen gespleten. Je had de groep die de veranderingen steunde de beweging die tegen was. Progressief tegenover conservatief. Ik behoorde bij de eerste groep.
Toen al worstelde iedereen met zijn identiteit (tijdens de Sovjet-Unie riepen de machthebbers de nieuwe Sovjetmens uit. De benaming voor alle inwoners van de vijftien Sovjetrepublieken als Rusland, Georgie en Oezbekistan. De nationaliteit, cultuur en taal stonden op de tweede plaats. Voorop kwam dat iedereen zich ondergeschikt maakte aan de overheid, aan het communisme, FA). De politieke ideologie veranderde. Niemand wist: 'Wie zijn we, wat is onze plaats.' Niemand wist hoe de perestrojka afliep.
De conservatieve leiders van de communistische partij en hun mislukte augustuscoup versnelde het proces. De Sovjet-Unie viel uiteen. Er kwam een ban op de communistische partij. We kregen democratische vrijheden. We voelden dat we getuigen waren van een historische ontwikkeling.
Dat had gevolgen voor je identiteit. Voor mij verliep dat proces soepel. Ik koos voor een ander leven. Ik verliet het leger en ging het zakenleven in. Je kreeg een paspoort van het land, waar je op dat moment woonde. Ik ontving een Russisch paspoort en zag Rusland als mijn moederland. Voor anderen, met een vaste baan, was het zwaar. Zij verloren hun zekerheden. Ze raakten getroffen door vrijhandel, kapitalisme en hyperinflatie.
Voor velen was de Sovjet-Unie een onderdeel van hun identiteit. Maar opeens was het afgelopen met de Sovjet-Unie (officieel kwam die op 25 december 1991 ten einde). Er liepen grenzen tussen de landen. Dat nam tijd in beslag om dat te erkennen. Zo zaten mijn ouders in Wit-Rusland, mijn vrienden in Oekraine en ik in Moskou.
Nu na twintig jaar voelen logischerwijs zich meer mensen verbonden met Rusland. Dat gaat stap voor stap. Het helpt natuurlijk als iedereen een Russisch paspoort krijgt. Volgens onderzoek voelt eenderde van de bevolking zich verbonden met Rusland, eenderde wil het land verlaten en de rest is op zoek naar zijn identiteit.
De maatschappij moet serieus gaan nadenken over welke maatregelen genomen moeten worden in de politiek, economie en sociaal-maatschappelijk. Dus meer democratie en zo ook meer zorg voor bijvoorbeeld de ouderen. Zo creeer je een identiteit. Zodat de bevolking trots is op Rusland en zich vol overgave voor het land inzet."
Andrej (50), manager bij een Westers bedrijf.
,,Als kind zag ik de rijen voor de winkels staan. Voor brood, boter, worst. Maar thuis had ik het goed. Als kind raakte ik niet bewust van de problemen en mijn ouders hadden een stabiele baan en een goed salaris.
Na de val van de Sovjet-Unie veranderde dit. Mijn zag in het leger en moest vechten in Tsjetsjenië. Fabrieken gingen dicht en mensen raakten werkloos. Anderen verloren hun huis, doordat ze meededen aan gokspellen. Zakenmensen losten hun ruzies met geweld op. Dit zag je niet elke dag, maar je kreeg er genoeg van mee.
Desondanks voelde ik me snel verbonden met Rusland. Mijn vader werkte voor de overheid. Eerst voor de Sovjet-Unie. Daarna namens Rusland. De keus was dus makkelijk. Daarbij ben ik geboren en getogen in Rusland. Ik hou van mijn land. Maar ik zie genoeg vrienden van mijn leeftijd die geen vaderlandsliefde kennen. Juist, omdat ze opgroeiden in het nieuwe Rusland.
De ouderen hier in Toela houden vast aan hun Sovjetidentiteit. Dat komt voort uit pure nostalgie. In hun ogen was vroeger alles beter. Ze hebben de verandering van straatnamen, zoals de Leninboulevard en de 1 meistraat verhinderd. Van mij mogen de straatnamen blijven bestaan. Ze herinneren aan onze geschiedenis. Maar ik wil niet terug naar de Sovjet-Unie. Dat was een tijd van repressie.
Mijn gevoel voor Rusland wordt minder en minder. Steeds meer goedkope immigranten nemen onze banen over. De overheid doet daar te weinig tegen. De regering zegt dat ze met maatregelen komt, maar ze praat alleen maar. Een paar jaar geleden wilde ik vertrekken naar het buitenland, want het leven is daar beter. Nu heb ik in Toela een baan in de reclame. Maar als de kans zich voordoet, ga ik erover nadenken Rusland te verlaten."
Dmitri Isakov (27).
Toen al worstelde iedereen met zijn identiteit (tijdens de Sovjet-Unie riepen de machthebbers de nieuwe Sovjetmens uit. De benaming voor alle inwoners van de vijftien Sovjetrepublieken als Rusland, Georgie en Oezbekistan. De nationaliteit, cultuur en taal stonden op de tweede plaats. Voorop kwam dat iedereen zich ondergeschikt maakte aan de overheid, aan het communisme, FA). De politieke ideologie veranderde. Niemand wist: 'Wie zijn we, wat is onze plaats.' Niemand wist hoe de perestrojka afliep.
De conservatieve leiders van de communistische partij en hun mislukte augustuscoup versnelde het proces. De Sovjet-Unie viel uiteen. Er kwam een ban op de communistische partij. We kregen democratische vrijheden. We voelden dat we getuigen waren van een historische ontwikkeling.
Dat had gevolgen voor je identiteit. Voor mij verliep dat proces soepel. Ik koos voor een ander leven. Ik verliet het leger en ging het zakenleven in. Je kreeg een paspoort van het land, waar je op dat moment woonde. Ik ontving een Russisch paspoort en zag Rusland als mijn moederland. Voor anderen, met een vaste baan, was het zwaar. Zij verloren hun zekerheden. Ze raakten getroffen door vrijhandel, kapitalisme en hyperinflatie.
Voor velen was de Sovjet-Unie een onderdeel van hun identiteit. Maar opeens was het afgelopen met de Sovjet-Unie (officieel kwam die op 25 december 1991 ten einde). Er liepen grenzen tussen de landen. Dat nam tijd in beslag om dat te erkennen. Zo zaten mijn ouders in Wit-Rusland, mijn vrienden in Oekraine en ik in Moskou.
Nu na twintig jaar voelen logischerwijs zich meer mensen verbonden met Rusland. Dat gaat stap voor stap. Het helpt natuurlijk als iedereen een Russisch paspoort krijgt. Volgens onderzoek voelt eenderde van de bevolking zich verbonden met Rusland, eenderde wil het land verlaten en de rest is op zoek naar zijn identiteit.
De maatschappij moet serieus gaan nadenken over welke maatregelen genomen moeten worden in de politiek, economie en sociaal-maatschappelijk. Dus meer democratie en zo ook meer zorg voor bijvoorbeeld de ouderen. Zo creeer je een identiteit. Zodat de bevolking trots is op Rusland en zich vol overgave voor het land inzet."
Andrej (50), manager bij een Westers bedrijf.
,,Als kind zag ik de rijen voor de winkels staan. Voor brood, boter, worst. Maar thuis had ik het goed. Als kind raakte ik niet bewust van de problemen en mijn ouders hadden een stabiele baan en een goed salaris.
Na de val van de Sovjet-Unie veranderde dit. Mijn zag in het leger en moest vechten in Tsjetsjenië. Fabrieken gingen dicht en mensen raakten werkloos. Anderen verloren hun huis, doordat ze meededen aan gokspellen. Zakenmensen losten hun ruzies met geweld op. Dit zag je niet elke dag, maar je kreeg er genoeg van mee.
Desondanks voelde ik me snel verbonden met Rusland. Mijn vader werkte voor de overheid. Eerst voor de Sovjet-Unie. Daarna namens Rusland. De keus was dus makkelijk. Daarbij ben ik geboren en getogen in Rusland. Ik hou van mijn land. Maar ik zie genoeg vrienden van mijn leeftijd die geen vaderlandsliefde kennen. Juist, omdat ze opgroeiden in het nieuwe Rusland.
De ouderen hier in Toela houden vast aan hun Sovjetidentiteit. Dat komt voort uit pure nostalgie. In hun ogen was vroeger alles beter. Ze hebben de verandering van straatnamen, zoals de Leninboulevard en de 1 meistraat verhinderd. Van mij mogen de straatnamen blijven bestaan. Ze herinneren aan onze geschiedenis. Maar ik wil niet terug naar de Sovjet-Unie. Dat was een tijd van repressie.
Mijn gevoel voor Rusland wordt minder en minder. Steeds meer goedkope immigranten nemen onze banen over. De overheid doet daar te weinig tegen. De regering zegt dat ze met maatregelen komt, maar ze praat alleen maar. Een paar jaar geleden wilde ik vertrekken naar het buitenland, want het leven is daar beter. Nu heb ik in Toela een baan in de reclame. Maar als de kans zich voordoet, ga ik erover nadenken Rusland te verlaten."
Dmitri Isakov (27).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten