vrijdag 29 april 2011

Op huizenjacht, let op de huisbaas

Een woning zoeken, hoe kan dat gaan?
Door heel Moskou hangen op lantaarnpalen, in bushokjes en bij terminals (zie foto, dat zijn de betaalkastjes overal op straat waar je je tegoed van je mobiele telefoon of internetverbinding kunt opwaarderen of verkeersboetes kunt betalen) briefjes met de beschrijving van een woning en daaronder diverse malen het telefoonnummer dat je van het papier kunt afscheuren.
De eerste keer, na een week verblijf in Moskou, het telefoonnummer afgescheurd en gebeld, maar het huis was al weg. De stem aan de andere kant had al wat anders in de aanbieding. Zo viel ik in de handen van de man achter de advertentie: Sergej. Geschatte leeftijd van deze agent: eind twintig. We moesten die middag langskomen op zijn kantoor. Hij zou me oppikken van de laatste halte van een metrolijn. Met gezonde achterdocht nam ik de metro. Maar Sergej hield zijn woord. In zijn grijze Lada Samara, die stonk naar sigarenrook, stond hij me op te wachten en nam me mee naar zijn kantoor. Sergej kwam via de Russische Funda, Tsijan, met een aantal woningen.
Drie huizen uitgekozen. Allemaal een eenkamerappartement. Dan begint meteen het bellen voor een afspraak om te kijken. Sergej belt naar de agent van de verhuurder. Heeft die de sleutel dan kan meteen de woning worden bekeken. Heeft die niet de sleutel dan is die in het bezit van de huisbaas. Het is dan de vraag of er meteen een afspraak kan worden gemaakt. De huisbaas kan immers ook op zijn/haar datsja zitten ergens op het platteland zo'n tweehonderd kilometer buiten Moskou. Dat bleek niet het geval deze dag.
De drie woningen konden meteen worden bezichtigd. Het ene huis bleek verhuurd op het moment dat we ernaar toe reden, het andere huis kende een donkere kast (kleur bruin of zwart) over de hele breedte van de woonkamer. Russen houden van zo'n kast. Alles wordt erin gestopt: boeken, de televisie, servies, fotolijstjes, een strijkbout en ga zo maar door. Zo'n kast neemt wel de halve woonkamer in beslag en maakt de woning alleen maar donkerder. Uiteindelijk een ander onderkomen gevonden. Je kunt direct 'ja' zeggen tegen een flat en dan wordt meteen de overeenkomst getekend. Mijn contract gold voor een halfjaar. De met haar zonnebril getooide huisbazin en bejaarde baboesjka Kladvdija Aleksandrovna, ook aanwezig, trok in bij haar familie op de datsja.
Ongeveer na vijf maanden belde ik haar op en liet ik weten dat ik langer wilde blijven. Het antwoord was ontkennend nog bevestigd. Bij het ophalen van de huur over november kwamen haar broer en kleinzoon langs. Ze meldden dat ik een week de tijd had om de woning te verlaten. Ik pakte het contract en wees hen erop dat er nog een maand over was. Enigszins verbouwereerd liepen ze weg. Niet verwacht dat een buitenlander zijn recht probeerde te halen door te wijzen op een contract. Dat is on-Russisch. Dezelfde dag belde kleinzoon op en zei: ,,Wel of geen overeenkomst, binnen een week moeten je vertrekken. Oma wil terug. Ze is ziek en wij kunnen niet voor haar zorgen." Ik had de strijd, zoals verwacht verloren, maar ach een woning zoeken binnen een week moest lukken.
De volgende dag, zondagavond. Oma belde op. ,,Ik trek morgen mijn appartement in." Ik: ,,Maar ik heb een week gekregen." Geheel overstuur en met overslaande stem reageerde zij: ,,Het is mijn woning. Mijn stad. Ik ben Moskouse. Ik woon hier al tachtig jaar. Anders haal ik de politie erbij." Ze hing op. Direct gebeld met kleinzoon. Hij reageerde met: ,,Als oma dit wil, dan kunnen we daar niks tegen doen." Of hij dan niet met oma toch kon praten. Dat kon hij wel doen. Een kwartier later belde hij terug en kwam met een compromis: dinsdag eruit. Een dag winst. Toch mooi.
Meteen Sergej gebeld en hij stond maandagochtend met zijn Lada Samara klaar op de stoep. Hij had al wat huizen uitgekozen. Natuurlijk duurder dan was afgesproken en met een voor hem gunstige commissie. Voorbeeld: een woning kost 25.000 roebel (617 euro) per maand. Bij het afsluiten van het contract wordt daar commissie over berekend. Die gaat naar de agent. Dat kan honderd, vijftig of dertig procent zijn. De commissie moet Sergej dan wel delen met de verhurende agent. Ander financieel puntje: je moet op hetzelfde moment ook de borg betalen. Die is evenveel als een maand huur. Dus met een beetje pech ben je in een keer 75.000 roebel kwijt. Met de borg kun je de laatste maand huur betalen. De opzegtermijn is een maand. Ben je te laat met opzeggen dan kun je de borg vergeten.
Bij het nieuwe huis gold een belangrijke eis: geen baboesjka als huisbaas.
Het eerste huis bezocht. Net na iemand anders. Zij was vijf minuten eerder en had direct besloten de woning te huren. Het tweede huis leek te kloppen. Volgens de beschrijving lag het tien minuten lopen van het metrostation. Met de kennis van vijf maanden Moskou leek die afstand onjuist. Sergej meende dat de loopafstand wel juist was. Toch samen met hem gewandeld naar het metrostation. In het begin sprak hij honderduit over hoe goed de buurt was en schroefde het tempo omhoog. Naarmate de tien minuten naderde en het metrostation nog niet in zicht was, werd hij stiller. Toen na twintig minuten het metrostation bereikt was, was het duidelijk. Op de terugweg liepen we langzaam en zei Sergej helemaal niets. Restte nog een kvartira, van Katja, eind dertig. Een Chroetsjovflat met een gouden plafond in de woonkamer, een zwarte brede kast, op de vijfde en bovenste verdieping en een balkon dat onder de duivenpoep zat. Met de korte termijn in het achterhoofd werd het contract getekend en dinsdag werd verhuisd.
Bleef nog een punt over: de borg van oma. Met nog ruim een maand te gaan was ik voor de opzegtermijn eruit gegooid. Zelf was het niet gelukt om de borg terug te krijgen. Dan moest Sergej het maar proberen. Hij belde naar Kladvdija Aleksandrovna. Maar die gaf geen krimp. Met verheffende stem sprak Sergej tot haar. Totaal geen succes. Toen belde Sergej haar broer. Daar viel mee te praten. De broer bezorgde me uiteindelijk de borg.
Na anderhalf jaar Moskou toe aan iets nieuws. Dat lag niet aan Katja. Ze was super. Eisen: geen baboesjka en geen Sovjetrotzooi (brede kast, smoezelige badkamer, trappenhuis met etensresten van Kirgiziërs die vis eten en bij de ingang van het gebouw bordjes met kattenvoer). De zoektocht duurde even. Zonder Sergej. De Russische Funda werd afgestruind. Met een paar onoverkoombare hobbels. Bij het horen van een buitenlander werd de prijs soms met 10.000 roebel (247 euro) omhoog geschroefd, of werd er weleens gezegd: ,,Alleen voor Russen." Uiteindelijk het appartement gevonden dat klopte en is geworden: gerenoveerd, twee kamers, geen donkere kast, een schoon trappenhuis en een jonge huisbazin. Al blijft de achterdocht aanwezig sinds Kladvdija Aleksandrovna.

1 opmerking:

  1. Ik wist niet dat je ook je verkeers boetes daar kon betalen. Grappig.
    Voor de rest herkenbaar uit meerdere verhalen van mensen hier.
    Helemaal leuk dat je naar de metro gelopen bent, haha!
    Blij te lezen dat je in ieder geval weer een optrekje hebt.

    BeantwoordenVerwijderen