Als keurig journalist wil je natuurlijk ook weleens de andere kant van het verhaal horen. Niet alleen de oppositie, de verkiezingswaarnemers of de corruptiebestrijders. Dus ga je aan de slag met de overheid of instanties die daar bijhoren.
Voor een verhaal over corruptie in Oefa in de deelrepubliek Basjkirië belde ik met de politievoorlichting voor een aantal kritische vragen en opmerkingen, waarvoor ik graag de mening in Oefa wilde weten. Na de voorlichter te pakken hebben gekregen, stelde ik keurig mijn vragen. ,,Kunt u ze per fax sturen?" Die heb ik niet antwoordde ik. Dat is toch uit de tijd. Welkom in de 21e eeuw, dacht ik bij mijzelf. ,,Kan het daarom niet per mail?'' ,,Nee, dat kan niet. Het moet per fax", kaatste de voorlichter terug. Dus op naar het postkantoor, eerst in de rij sta en vervolgens mijn fax verstuurd. Een bewijs meegekregen dat de fax goed was verstuurd en aangekomen. Nagebeld, nee nog niks ontvangen. Belt u morgen nog maar eens terug. Ook de volgende dag niks ontvangen. Heel vreemd natuurlijk. Kan ik het dat per telefoon nog eens doen. Nee, dat kan niet. Alleen per fax...
In andere gevallen worden ook vragen per mail niet beantwoord. Inmiddels ben ik wijzer geworden. Als ik als reactie krijg, stuurt u de vragen maar op per mail, bluf ik dat ik dat al een keer gedaan, geen reactie heb gekregen en daarom per direct antwoord eis. Er klinkt dan wat gestamel aan de andere kant en vaak word ik doorverbonden en kan ik netjes mijn vragen stellen. Per telefoon.
Maar niet altijd. Vragen aan Verenigd Rusland en de Centrale Kiescommissie over verkiezingsfraude gaat niet werken. Per telefoon. Nee, stuur maar een mail. Even bellen. Nee, niets ontvangen. Kan ik nu niet wat vragen stellen. Nee, alleen per mail. Nee, weer niets ontvangen. Stuurt u nog maar een mail. Maar dan naar mij persoonlijk. Nooit antwoord gekregen.
Vorige maand een nieuwe variant. Ik wil aan de Moskouse metro een paar vragen stellen naar aanleiding van een artikel over zwartrijden in de metro. Ik bel op 19 maart met de voorlichter, die mij keurig te woord staat. Maar hij kan de vragen niet per telefoon beantwoorden. Mail ze maar. Heel snel denk ik na. Bluffen of niet. Maar de jongen klinkt zo vriendelijk dat ik gehoorzaam. ,,Krijg ik vandaag dan antwoord", vraag ik. ,,Ja", klinkt het resoluut. Ik stuur een mail. Geen antwoord, zoals verwacht. Ik heb het opgegeven. Ook omdat ik een deadline heb. Twee dagen later een telefoontje. ,,Wat is uw postadres?", klinkt het aan de andere kant van de lijn. De metro, maar iemand anders dan de voorlichter. ,,U bedoelt mijn mail-adres", reageer ik. ,,Nee, uw postadres. Om de vragen die u heeft gesteld te versturen", klinkt het vastberaden. ,,Maar kan ik de antwoorden niet per mail krijgen." ,,Nee, dat kan niet. Zo werken we niet. Wij zijn een overheidsbedrijf."
Gisteren de brief gekregen. Op keurig briefpapier, het logo van de metro, aanhef en een echte handtekening van de hoogste baas van de metro, de heer Ivan Besedin. Met zijn antwoorden. Ik dank u zeer.
Het kan ook anders. Voor een interview met de vriendelijke en goedlachse Elmira Chajmoerzina, hoofd van het regionale comité van Verenigd Rusland in Kaliningrad, was een telefoontje genoeg voor het maken van een afspraak bij haar op kantoor. Ze nam alle tijd voor mijn vragen.
Voor een verhaal over corruptie in Oefa in de deelrepubliek Basjkirië belde ik met de politievoorlichting voor een aantal kritische vragen en opmerkingen, waarvoor ik graag de mening in Oefa wilde weten. Na de voorlichter te pakken hebben gekregen, stelde ik keurig mijn vragen. ,,Kunt u ze per fax sturen?" Die heb ik niet antwoordde ik. Dat is toch uit de tijd. Welkom in de 21e eeuw, dacht ik bij mijzelf. ,,Kan het daarom niet per mail?'' ,,Nee, dat kan niet. Het moet per fax", kaatste de voorlichter terug. Dus op naar het postkantoor, eerst in de rij sta en vervolgens mijn fax verstuurd. Een bewijs meegekregen dat de fax goed was verstuurd en aangekomen. Nagebeld, nee nog niks ontvangen. Belt u morgen nog maar eens terug. Ook de volgende dag niks ontvangen. Heel vreemd natuurlijk. Kan ik het dat per telefoon nog eens doen. Nee, dat kan niet. Alleen per fax...
In andere gevallen worden ook vragen per mail niet beantwoord. Inmiddels ben ik wijzer geworden. Als ik als reactie krijg, stuurt u de vragen maar op per mail, bluf ik dat ik dat al een keer gedaan, geen reactie heb gekregen en daarom per direct antwoord eis. Er klinkt dan wat gestamel aan de andere kant en vaak word ik doorverbonden en kan ik netjes mijn vragen stellen. Per telefoon.
Maar niet altijd. Vragen aan Verenigd Rusland en de Centrale Kiescommissie over verkiezingsfraude gaat niet werken. Per telefoon. Nee, stuur maar een mail. Even bellen. Nee, niets ontvangen. Kan ik nu niet wat vragen stellen. Nee, alleen per mail. Nee, weer niets ontvangen. Stuurt u nog maar een mail. Maar dan naar mij persoonlijk. Nooit antwoord gekregen.
Vorige maand een nieuwe variant. Ik wil aan de Moskouse metro een paar vragen stellen naar aanleiding van een artikel over zwartrijden in de metro. Ik bel op 19 maart met de voorlichter, die mij keurig te woord staat. Maar hij kan de vragen niet per telefoon beantwoorden. Mail ze maar. Heel snel denk ik na. Bluffen of niet. Maar de jongen klinkt zo vriendelijk dat ik gehoorzaam. ,,Krijg ik vandaag dan antwoord", vraag ik. ,,Ja", klinkt het resoluut. Ik stuur een mail. Geen antwoord, zoals verwacht. Ik heb het opgegeven. Ook omdat ik een deadline heb. Twee dagen later een telefoontje. ,,Wat is uw postadres?", klinkt het aan de andere kant van de lijn. De metro, maar iemand anders dan de voorlichter. ,,U bedoelt mijn mail-adres", reageer ik. ,,Nee, uw postadres. Om de vragen die u heeft gesteld te versturen", klinkt het vastberaden. ,,Maar kan ik de antwoorden niet per mail krijgen." ,,Nee, dat kan niet. Zo werken we niet. Wij zijn een overheidsbedrijf."
Gisteren de brief gekregen. Op keurig briefpapier, het logo van de metro, aanhef en een echte handtekening van de hoogste baas van de metro, de heer Ivan Besedin. Met zijn antwoorden. Ik dank u zeer.
Het kan ook anders. Voor een interview met de vriendelijke en goedlachse Elmira Chajmoerzina, hoofd van het regionale comité van Verenigd Rusland in Kaliningrad, was een telefoontje genoeg voor het maken van een afspraak bij haar op kantoor. Ze nam alle tijd voor mijn vragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten