Hoe Maria (69) en Vjatseslav (63) elkaar leerden kennen

Zelfs de Russen lachen erom, zoals twee vrouwen met hun geblondeerde haren. Of maken foto’s ervan, zoals drie jongeren op weg naar de schaatsbaan.
Op een afgescheiden plek zo groot als een volleybalveld kunnen in het Moskouse Sokolniki Park elke zaterdag en zondag ouderen dansen in de open lucht. Of het nu 4 graden boven nul is of 20 graden vriest, ze zijn er altijd. Desnoods gewapend met een bontmuts. Little Richard, Edith Piaf en Russische discomuziek klinken uit de omringende luidsprekers. De meeste ouderen kijken eerst even toe, maar na ruim een uur stroomt de dansvloer vol. De dansparen schuifelen voorzichtig rond op dezelfde plaats. Een enkeling die alleen danst, beweegt ook lichtjes de armen. De iets jongere ouderen laten zich meer gaan.
Dansen in het park is de manier waarop ouderen met elkaar in contact komen, zeggen de gescheiden Maria Kozireva (69) en Vjatseslav Potapov (63) als ze pauzeren. ,,Hierdoor hebben we elkaar in een ander park leren kennen”, laat de eerste weten.
Het dansen is ook uit nood geboren. In Moskou zitten de inwoners opgepropt in flats. ,,Ik heb een eenkamerappartement”, zegt Kozireva vanonder haar beige muts. ,,Daar heb je weinig ruimte en hier ben je lekker buiten.” Tijdens de Sovjet-Unie was dansen in de open lucht al populair, legt Potapov – in het bezit van een aantal gouden tanden – uit. ,,We woonden in een kommoenalka (een gemeenschappelijke woning met meerdere gezinnen, FA). We moesten wel de deur uit.”
Achter hen is Jevgenija niet stil te krijgen. Al een uur lang swingt ze onophoudelijk. Ze schopt haar benen uit, zwiept haar armen in de lucht en draait met haar heupen als in haar mooiste jeugdjaren. Een vrouw met een wandelstok komt bij Jevgenija staan. Ze doet niet veel. Ze tikt alleen op het ritme van de muziek met haar stok op de grond.
Iedere zaterdag en zondag is Jevgenija in het Sokolniki Park te vinden. ,,Dansen is als een drug voor mij”, zegt ze tussen wat pasjes door. Ze heeft haar jas uitgetrokken. Ze houdt van snelle nummers. ,,Rock. Maakt niet uit waar vandaan.” Ze draagt haar grijze haar in een knotje. De ouderdomsvlekken op haar voorhoofd zijn duidelijk zichtbaar. Haar leeftijd verklapt ze niet. ,,Dat vraag je niet aan een vrouw”, antwoordt ze. Wat ze na het dansen doet? ,,Dan ga ik met een aantal anderen naar een café in het park en drinken we thee of wijn.”

‘Poetin en Medvedev willen geen eerlijke politie’

'Hoe corruptie bij de Russische politie werkt? Een voorbeeld. Een agent weet dat een bedrijf zich niet houdt aan de wet. Hij stapt ernaartoe en zegt tegen de directeur: “Ik heb informatie ontvangen dat u geen belasting betaalt en dat hier mensen zonder registratie werken. U voorkomt problemen als u mij geld geeft.” Van dat geld gaat een deel naar de eigen politiechef.
Ik verdien als politieman 25.500 roebel (638 euro) per maand. Ik moet mijn vrouw en twee kinderen onderhouden. Moskou is een dure stad. Er zijn twee manieren om aan extra geld te komen: corruptie of bijklussen, bijvoorbeeld als taxichauffeur, bewaker of een datsja bouwen. Mijn manier? Dat zeg ik niet, anders raak ik mijn baan kwijt. Maar het is geen corruptie.
Ik vrees het ergste voor mijn toekomst. Het pensioen van een oud-collega van mij is 8.000 roebel per maand. Ik ben bang dat als ik stop dat bedrag nog lager is.
Ik begrijp dat de mensen ons niet vertrouwen. We doen ons werk niet goed en die corruptieschandalen maken het er niet beter op. De grootste oorzaak van die schandalen zijn Poetin en Medvedev. Zij willen geen eerlijke politie, anders moet de overheid dat ook zijn. De regering kan geen politie gebruiken die de wet uitvoert. En ministers willen niks veranderen, want ze zijn bang hun macht te verliezen. Daarom worden de hervormingen van Medvedev geen succes. Alles wat hij zegt, is populisme.
Na de val van de Sovjet-Unie vertrokken de beste agenten en docenten. In het zakenleven of als beveiliger konden ze veel meer verdienen. Ik ben gebleven. Ik had ook beveiliger kunnen worden, maar dan kan je baas je meteen op straat zetten. Ik koos voor zekerheid. Maar het salaris is minder waard geworden. Daarom is ons vak niet meer aantrekkelijk. Door het vertrek van de politiedocenten zijn er veel slechtere agenten gekomen en is de kwaliteit van het korps achteruit gegaan.
Hoe je de politie moet verbeteren? Je moet beginnen met de goeden door te laten en de slechten te weigeren. Ook moeten er meer agenten op straat. We zitten te veel binnen. De bureaucratie is toegenomen. Heel wat afdelingen kunnen weg. Het salaris moet omhoog en de sociale privileges moeten terug. Agenten moeten weer recht hebben op gratis openbaar vervoer en moeten alleen de helft van de woninghuur betalen.
In de Sovjet-Unie vertrouwden de burgers ons. We hielden de stad schoon van dronkaards en grepen in bij vechtpartijen. We kwamen bij de mensen thuis. Dat is niet meer zo. Nu patrouilleer ik vooral op straat en controleer ik de mensen of hun papieren in orde zijn.
Bij de regionale verkiezingen in oktober is gefraudeerd. Ik was bewaker. Ik heb gezien wat daar is gebeurd. Maar wat doet de regering? Zij zegt dat alles volgens de wet is verlopen.’

Igor, 43 jaar, werkt sinds 1987 bij de Moskouse politie.

Het bestaat in Rusland: kritische pers

De eerste pakweg drie uur was er op de Russische televisie niets te zien van de aanslagen in de Moskouse metro. Op de belangrijkste netten liep de normale programmering door. De televisiekanalen zijn in handen van de overheid (vakkundig gedaan door toenmalig president Vladimir Poetin), maar bij de geschreven pers is dat minder het geval en die (niet iedereen) laat zich kritisch uit over de gebeurtenissen.
Daniil Dondoerej deelde in zijn column in het tijdschrift Roeski Reporter twee minnen uit. De eerste ging naar de staatstelevisie. Hij verwijt de televisie dat het geen oproep deed om slachtoffers van de aanslagen te helpen. Door het geven van bloed of het aanbieden van een gratis lift op het moment dat de taxichauffeurs hun tarieven omhoog gooiden.
Ten tweede verwijt hij dat niemand vertelt wat er op de Noord-Kaukasus aan de hand is: welke ideologie daar wordt aangehangen, wat er met de jongeren gebeurt, welke sfeer er hangt. Niemand weet wat voor een problemen daar heersen.
De krant Vedomosti vraagt zich af wat er in de afgelopen jaren veranderd is binnen de veiligheidsdienst FSB en of de huidige aanpak de juiste is nu Moskou opnieuw het doelwit is van aanslagen. Het gijzelingsdrama in het theater Nord-Ost en Beslan, de aanslag op de Nevski Express in december; het gevoel van onveiligheid en woede blijft. De krant heeft weinig vertrouwen in de woorden van president Dmitri Medvevdev die zei dat dezelfde lijn tegen terrorisme wordt doorgetrokken.
Ook vindt Vedomosti de woorden van premier Poetin dat de terroristen vernietigd worden verkeerd. Volgens de krant zien verantwoordelijken achter de metroaanslagen dit soort teksten juist als een verheerlijking tot de dood. Vedomosti merkt op dat de autoriteiten op de Noord-Kaukasus de inwoners niets te bieden hebben dat leidt tot sociaal-economische verbeteringen.
Alexander Minkin schrijft in zijn, regelmatige gepubliceerde, brieven aan de president in de Moskovski Komsomolets dat Medvedev en Poetin, het tandem dat over Rusland moet waken, schuldig zijn aan de aanslagen. Minkin vermoedt dat de twee nooit met de metro reizen. Dan hadden ze kunnen zien dat er weliswaar meer agenten rondlopen op de stations, maar dat dat jonge, onervaren jongens zijn die zich gedragen alsof ze voor het eerst in de grote stad rondlopen.
Hij roept het tandem op na tien jaar de touwtjes in handen te hebben te stoppen met propaganda: dat er een einde moest komen aan de onstuimige jaren negentig en dat Rusland een eiland van stabiliteit is. 'Nu hebben we Nord-Ost, Beslan, het opblazen van vliegtuigen en de Nevski Express en de aanslagen van vorige week, dan klinkt de onstuimige jaren negentig heel dom.'
Of de geschreven pers gehoord wordt in de Russische samenleving is de vraag. De gewone Rus haalt zijn informatie van de televisie.