Een Russische knuffelbeer

Hij toert momenteel door het land, Pjotr Nalitsj met zijn band. Voluit: het Muzikale Collectief van Pjotr Nalitsj. Nou ja, toeren. De zes mannen doen het rustig aan. Ongeveer een keer per maand treden ze op in een stad, meestal ten westen van de Oeral. Afgelopen vrijdag was het de beurt aan Club Milk in Moskou.
Nalitsj wordt door sommigen omschreven als de Russische Manu Chao of Jacques Brel. Hij zingt vrolijke, aanstekelijke liedjes, waar je niet al te zwaar aan moet tillen en die meestal in je hoofd blijven hangen. Zijn enige album heet niet voor niets De vreugde van eenvoudige melodieën, te downloaden van zijn site.
Zijn repertoire is niet zo groot. In de toegift van afgelopen vrijdag kwamen twee nummers voorbij die die avond al eerder waren gespeeld. Hij zingt meestal in het Russisch, maar soms in gebrekkig Engels.
Net als vrijwel altijd begon hij vrijdag met zijn grootste hits: Datsja en Guitar. Met dit laatste nummer brak hij in 2007 door. Daarna zakte het concert iets in om vervolgens met het hiphopachtige Drops helemaal los te komen.
Wat ook tot zijn repertoire behoort, is Nalitsj zelf. Bescheiden stond hij afgelopen vrijdag op het podium van Club Milk. Vanaf een flyer, zo groot als een cd-hoesje, kondigde hij steeds het volgende nummer aan. Ondertussen half de zaal inkijkend en wat spelend op zijn piano. Een act of niet, zijn houding en liedjes slaan aan. Het malatsi (goed zo) galmde diverse malen door de club.
Na afloop toonde hij zich aanraakbaar voor zijn fans. Hij had zijn oversized Hawaï-overhemd ingeruild voor een saaie, grijze trui. Zijn haren waren nog nat van het zweet. Zonder al te veel te zeggen, verlegen glimlachend en zacht pratend deelde hij handtekeningen uit en ging op de foto met vooral vrouwen, die deze knuffelbeer - klein, stevig en bruine ogen - maar al te graag in hun armen sloten.
Volgende stop is Nizjni Novgorod, 14 november.