zondag 22 november 2009

De priester in de houten kerk

Een lange rij voor een houten kerk. Bloemen in een hek gestoken. Snotterende vrouwen die hun tranen drogen.
Zaterdag konden de Russen afscheid nemen van de vermoorde Russische-orthodoxe priester Danil Sisojev. Donderdag schoot een onbekende man hem voor zijn eigen kerk, de Sint Thomas in het zuiden van Moskou, neer. Sisojev overleed later aan zijn verwondingen. De priester richtte zich op de bekering van moslims en trok fel van leer tegen de islam. Onderzoekers sluiten niet uit dat hij is gedood uit religieuze overwegingen. Tot zover de feiten.
De Sint Thomas, een orthodoxe kerk zonder de haast gebruikelijke gouden koepels, ligt in een dal met om zich heen hoge, witte flats. Voor de houten kerk had zich zaterdag een rij gevormd van minstens een half uur wachten. De politie had de weg naar de kerk voor automobilisten afgesloten. De agenten waren in groten getale aanwezig. Bij het begin van de weg stonden er een stuk of vijf en er liepen twintig man rond de kerk.
In de rij stonden de mensen geduldig te wachten. De laatste nieuwtjes werden uitgewisseld: ,,Vanochtend zijn ook moslimleiders langs geweest." Of er werd gebeld: ,,De rij is erg lang. Kom je nog? Ik sta ter hoogte van waar de flats beginnen."
Per groepjes van ongeveer tien à vijftien personen mocht iedereen naar binnen. Naast de ingang hing een foto van de 35-jarige Sisojev, in vol ornaat. Daaronder kaarsjes die niet meer brandden. Verder een tafel met een stapeltje bloemen: rood, wit, geel. In een hek waren andere bloemen gestoken.
Binnen heerste een vrome sfeer. Alleen kaarsjes zorgden voor verlichting. Bidprentjes hingen overal aan de muren. Vrouwen met hoofddoeken zongen liederen. Een priester stond in een gouden jurk naast de kist.
In het midden lag Sisojev opgebaard. Gekleed in een witte jurk met gouden stiksels. Zijn hoofd was afgedekt met een wit-gouden doek. Alleen zijn spierwitte hand was te zien. Rustend op zijn buik. Een kruis omklemmend met daaronder een bijbel.
De mensen schuifelden naar de kist. Hun meegebrachte bloemen gaven ze af. Eenmaal bij de kist bogen de bezoekers, mannen en vrouwen, zich voorover om Sisojev te kussen: op zijn hoofd en zijn hand. Ouders tilden hun kinderen op, zodat zij hetzelfde konden doen.
Plots stoven de mensen uiteen. De beveiliging zette een fotojournalist uit de kerk. Een andere fotograaf die een plaatje wilde schieten werd vermanend toegesproken. Krijsend schuifelde een vrouw, ondersteund door een andere vrouw, richting de kist. Snotterend en jammerend hing ze half boven het lichaam van Sisojev en kuste hem voorzichtig. Daarna voerden omstanders haar zwijgend weg.
Eenmaal buiten op de stoep stonden sommigen stil ter hoogte van het lichaam van Sisojev. Nog een keer bogen ze en sloegen een kruisje.

maandag 9 november 2009

Politieagent spreekt

Niet vaak vertoond in Rusland. Een agent die zich in het openbaar opwerpt als klokkenluider en zich richt tot Vladimir Poetin. Over wanbeleid, slechte salarissen en corruptie binnen het politiekorps.
Hier de video (met Engelse ondertiteling).

dinsdag 3 november 2009

Een Russische knuffelbeer

Hij toert momenteel door het land, Pjotr Nalitsj met zijn band. Voluit: het Muzikale Collectief van Pjotr Nalitsj. Nou ja, toeren. De zes mannen doen het rustig aan. Ongeveer een keer per maand treden ze op in een stad, meestal ten westen van de Oeral. Afgelopen vrijdag was het de beurt aan Club Milk in Moskou.
Nalitsj wordt door sommigen omschreven als de Russische Manu Chao of Jacques Brel. Hij zingt vrolijke, aanstekelijke liedjes, waar je niet al te zwaar aan moet tillen en die meestal in je hoofd blijven hangen. Zijn enige album heet niet voor niets De vreugde van eenvoudige melodieën, te downloaden van zijn site.
Zijn repertoire is niet zo groot. In de toegift van afgelopen vrijdag kwamen twee nummers voorbij die die avond al eerder waren gespeeld. Hij zingt meestal in het Russisch, maar soms in gebrekkig Engels.
Net als vrijwel altijd begon hij vrijdag met zijn grootste hits: Datsja en Guitar. Met dit laatste nummer brak hij in 2007 door. Daarna zakte het concert iets in om vervolgens met het hiphopachtige Drops helemaal los te komen.
Wat ook tot zijn repertoire behoort, is Nalitsj zelf. Bescheiden stond hij afgelopen vrijdag op het podium van Club Milk. Vanaf een flyer, zo groot als een cd-hoesje, kondigde hij steeds het volgende nummer aan. Ondertussen half de zaal inkijkend en wat spelend op zijn piano. Een act of niet, zijn houding en liedjes slaan aan. Het malatsi (goed zo) galmde diverse malen door de club.
Na afloop toonde hij zich aanraakbaar voor zijn fans. Hij had zijn oversized Hawaï-overhemd ingeruild voor een saaie, grijze trui. Zijn haren waren nog nat van het zweet. Zonder al te veel te zeggen, verlegen glimlachend en zacht pratend deelde hij handtekeningen uit en ging op de foto met vooral vrouwen, die deze knuffelbeer - klein, stevig en bruine ogen - maar al te graag in hun armen sloten.
Volgende stop is Nizjni Novgorod, 14 november.